مقاله درباره صفات خداجوشن کبیر

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 2

درجوشن کبیر، اسمائی مورد اشاره قرار گرفته که مضامین آن به یک عبارات خاص منحصر نمی شود.

نام "مقیم" اشاره به قدرت برپادارندگی خدا است که در برپا داشتن هر چیز از جمله بی نهایت جهانی که آن را تصور می کنیم، توانا است.

اسم عظیم نیز به بزرگی و بیکرانی پروردگار اشاره دارد که پهنه مشخصی را شامل نمی شود.

قدیم از دیگر اسمائی است که فلاسفه به کرات درباره آن به بحث نشسته اند. این اسم اشاره به مفهوم ازل یا زمان بی آغاز وجود پروردگار است در این باب این مفهوم نهفته است که وجود رب العالمین به لحاظ قدمت به هیچ وجه قابل محاسبه نیست.

صفت حلیم نیز در این میان از بردباری بی‌نظیر پروردگار حکایت دارد و اشاره به این معنی است که شتاب و عجله در آنچه که حضرت رب مشیتش تعلق گیرد کوچکترین جایگاهی ندارد، در عذاب کردن بسیار صبور و در خشم و اعمال قهر بسیار بردبار است.

حنان، مهر پیشگی خدا را مورد اشاره قرار داده و به این معنا است که پروردگار با همه آفریده هایش با مهر و محبت رفتار می کند.

صفت منان یادآور می شود که خدا از روی مهر و محبت به آفریده های خود نعمت عطا کرده و

اسم برهان بر این امر تاکید می‌کند که پروردگار راهنمای سرگشتگانی است که ممکن است در ظلمت و تباهی گرفتار شده باشند.

اسم سلطان نیز سلطنت پروردگار را بر هر کلیتی مورد تاکید قرار می دهد و اشاره ای است به این امر که سلطنت باری تعالی فقط بر نهایت آنچه که قدرت تصویر کردن آن را داریم اعمال نمی شود، بلکه حکومت حضرت رب بر همه عالمیان بدون آنکه ذره نا چیزی از قلم بیفتد اعمال می شود.

مستعان نام دیگری است که از صفت رحیم ناشی شده به این معنا که چون خداوند بسیار مهربان است آفریده هایش را در وقت لزوم یاری می رساند و او یاور هر کسی است که از وی یاری بخواهد یا نخواهد.

دافع اشاره به این است که پرورگار قدرت دفع و دور کردن هر چیزی را دارد.

رافع به قدرت پروردگار در ارتقاء جایگاه و آفریده هایش اشاره دارد به این معنا که فقط او می تواند موجود ذلیل را رفیع کند و به عبارتی قدرت ارتقاء جایگاه موجودات فقط در اختیار خدا است.

صانع، پروردگار را سازنده و معمار کائنات می داند، خدائی که توان ایجادش در ساختن زیبا و موزون اشیاء و افراد بی نهایت است.

نافع به صفتی از پروردگار گفته می شود که از مصدر رحیمیت وی ناشی شده و تاکیدی است بر اینکه چون خدا بی نهایت مهربان است در نتیجه این مهربانی به بندگان خود نفع و سود می رساند.

صفت سامع، نیز به این معنی اشاره دارد که پروردگار هرناله و درخواستی را می شنود، و ستایش و کفران هیچ‌یک از پروردگار باری تعالی پنهان نمی ماند.

راحم تاکیدی بر آن است که خدا به آفریده هایش رحم می کند و به هیچ وجه آنها را از دایره رحمت خود منع نمی کند.

عاصم به این صفت پروردگار اشاره می کند که او تنها نگهدارنده موجودات است. در بلایای آسمانی تنها اوست که اگر بخواهد کسی یا چیزی ر احفظ می کند و در مصیبتها تنها اوست که اراده اش می تواند بر حفظ و نگهداری از چیزی تعلق یابد.