مقاله درباره اسکی

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 7

اسکی

یکی از بازی های ورزشی زمستانی است. جای این بازی دامنه های پربرف کوه ها یا زمین های هموار پوشیده از برف های سنگین، و مهمترین وسیله بازی یک جفت چوب اسکی است که به کفش ها یا پوتین های اسکیت باز بسته می شوند. اسکی بازان ماهر بیشتر در دامنه های پرشیب کوه ها به این بازی ورزشی می پردازند. بعضی از اسکی بازان هم علاقه مندند در زمین های هموار پوشیده از برف اسکی بازی کنند تا بتوانند فاصله های بسیار زیاد را به کمک چوب اسکی بپیمایند. جالب توجه ترین بخش این بازی پرش است. اسکی بازان ماهر خود را به بالای تپه ای می رسانند که از سطح زمین خیلی بلند تر است،‌ و ناگهان از آنجا خیز برمی دارند و مسافتی را در فضا به صورت پرش می پیمایند و روی زمین پایین تپه فرود می آیند.

از هزاران سال پیش در زمین هایی که بیشتر سال پوشیده از برف های سنگین بود، مردم برای سفر از جایی به جای دیگر،‌ چوب یا استخوان جانوران را به پای خود می بستندو به اسکی می پرداختند. از سال 1860 م ورزش کاران کشور نروژ این کار را به صورت یکی از بازی های ورزشی درآوردند. امروزه هدف اسکی بیشتر تفریح،‌ رقابت و پرورش و سالم سازی بدن است.

انواع اسکی

سه نوع بازی اسکی در جهان معمول است: اسکی آلپی، اسکی نروژی و اسکی آزاد.

اسکی آلپی نوعی از اسکی است که در مسافت های کوتاه که شیب های تند و پیچ و خم های بسیار دارند. چون نخستین بار این نوع اسکی در دامنه های کوه های آلپ در اروپا رایج شد، آن را اسکی آلپی نامیدند. بعضی از اسکی بازان ماهر شیب های تند را با سرعتی بیش از 100 کیلومتر در ساعت می پیمایند.

اسکی نروژی نوعی از اسکی در مسافت های طولانی در زمین های هموار یا شیب های ملایم است این نوع اسکی بیشتر در کشورهایی، مانند نروژ و سوئد و فنلاند رایج است که زمین های آن ها در بیشتر سال پوشیده از برف های سنگین است. اسکی نروژی بیشتر پیمودن راهی طولانی با چوب اسکی روی برف است. به همین سبب، اسکی بازان باید دارای نیروی بدنی مناسب باشند تا بتوانند مسافت های طولانی را بپیمایند.

پرش اسکی شیوه ای از اسکی نروژی است اسکی باز، هنگامی که پس از پیمودن راهی با چوب اسکی به سطحی شیب دار می رسد،‌ به تندی از این شیب می گذرد،‌ از سکوی پرش پایان راه خیز برمی دارد،‌ سنگینی بدن را به جلو می دهد،‌ و مسافتی را در فضا به صورت پرش می پیماید. سرانجام، روی زمین پایین سکو فرود می آید. پرش اسکی نیاز به مهارت بسیار دارد. بعضی از اسکی بازان ماهر توانسته اند از تپه هایی به بلندی در حدود 100 متر به صورت پرش فرود آیند.

اسکی آزاد نوعی از اسکی همراه با حرکت های موزون و نمایشی،‌ گذر از پستی ها و بلندی های پی درپی،‌ تند رفتن،‌ ناگهان ایستادن،‌ عقب گرد کردن، پرش، چرخیدن در حال پرش در فضا و شیوه های دیگر آکروباسی است.

وسیله های اسکی

مهمترین وسیله های اسکی عبارتند از:‌ چوب اسکی، کفش اسکی،‌ باتون یا چوب دست اسکی و پوشاک اسکی.

چوب اسکی یک جفت چوب باریک و بلند با لبه های فلزی است که برای سر خوردن روی برف به کار می رود. سر و ته چوب اسکی کمی به طرف بالا خمیده است. جنس آن از چوپ، فلز، پلاستیک یا مواد دیگر است. طول چوب اسکی بستگی به مهارت اسکی باز دارد. هر چه مهارت اسکی باز بیشتر باشد، عرض چوب اسکی کمتر و طول آن بیشتر است. برای اسکی بازان تازه کار طول چوب را به اندازه قد آنها یا ده سانتی متر بلند تر انتخاب می کنند. روی هر یک از دو چوب اسکی دو گیره فلزی وجود دارد که یکی در جلو کفش اسکی و دیگری در عقب آن قرار می گیرد. فاصله این گیره ها را با در نظر گرفتن اندازه کفش اسکی می توان کم یا زیاد کرد. گیره ها طوری ساخته شده اند که اگر اسکی باز به شدت زمین بخورد، باز می شوند و در نتیجه مچ یا ساق پای او آسیب نمی بیند. گذشته از آن،‌ بندهایی به گیره ها وصل است که اسکی باز آن ها را به ساق پای خود می بندد. آنها را بندهای ایمنی یا ترمز های ایمنی می نامند. وقتی که اسکی باز زمین می خورد و گیره ها باز می شوند،‌ بندهای ایمنی نمی گذارند که چوب اسکی روی برف سر بخورد و اسکی باز آنها را از دست بدهد.